BEZPIECZENSTWO DZIECI -Dziesięć ważnych rad

1. Zawsze i w każdej sytuacji bądź dla swoich
dzieci wzorem prawidłowego zachowania.
2. Ucz swoje dziecko, by podczas Twojej
nieobecności w domu nikomu nie otwierał
drzwi (nawet znajomym i innym dzieciom).
3. Zakazuj dzieciom przyjmowania od obcych
jakichkolwiek słodyczy, napojów itp.
4. Nie pokazuj dzieciom miejsc, w których
przechowujesz przedmioty wartościowe.
5. Zrób wszystko, by dziecko było nieufne wobec
obcych.
6. Ucz dziecko bezpiecznego poruszania się po
drodze publicznej.
7. Nigdy nie wieszaj dziecku kluczy od mieszkania
na szyi.
8. Zrób wszystko, by Twoje dziecko bawiło się w
sposób bezpieczny. Przewiduj różne sytuacje,
ucz dziecko rozwagi.
9. Uważnie obserwuj zachowanie swojego dziecka
i jego przyjaciół.

10. Zawsze traktuj dziecko i jego problemy
poważnie. Postaraj się codziennie porozmawiać z
własnym dzieckiem. Uważnie wsłuchuj się w to,
co Dziecko mówi do Ciebie, i wyciągaj wnioski.
Możesz uchronić swoje dziecko przed
niebezpiecznymi osobami, jeśli nauczysz je, aby:
- nie brały od nikogo obcego prezentów, cukierków itp.
- nie podejmowało rozmów z nieznajomymi,
- nie wsiadało z obcym do jego samochodu,
- nie otwierało drzwi wejściowych do mieszkania, gdy
nikogo dorosłego nie ma w domu,
- nie udzielało informacji przez telefon,
- nie pozwoliło się zwabić osobie obcej w miejsce
odosobnione.

 

DZIECIĘCY STRES

Jak możesz pomóc swojemu dziecku
radzić sobie ze stresem?
Rodzice nie są w stanie usunąć wszystkich czynników
stresujących z życia dziecka. Mogą jednak pomóc dziecku
mieć szczęśliwe dzieciństwo, dostarczając mu wiedzy i
umiejętności niezbędnych do łagodzenia konsekwencji
działania stresu.

PAMIĘTAJ, by:

 okazywać dziecku troskę, udzielać wsparcia w
sytuacjach kryzysowych (konflikt z kolegą, koleżanką,
niepowodzenia w szkole),
 stworzyć ciepły, bezpieczny dom,
 podnosić samoocenę dziecka (chwal i nagradzaj za
to, co się udało, nie krytykuj i nie wyśmiewaj dziecka
z powodu jego porażki),
 nie przesadzać z obciążeniami dziecka zajęciami
obowiązkowymi,
 nie zachęcać do przesadnego współzawodnictwa,
 dziecko miało wystarczającą ilość snu, który jest
niezbędny do odnowy organizmu,
 dziecko miało codziennie zaplanowaną odpowiednią
ilość czasu na odpoczynek czynny (np. gry, zabawy
na świeżym powietrzu),
 stopniowo przygotowywać dziecko do
samodzielnego rozwiązywania problemów ( nie
wyręczaj go w tym natychmiast po pojawieniu się
każdego problemu),
 nauczyć dziecko różnicowania tego, co jest
naprawdę ważne, od tego, co nie jest warte uwagi.

 

  Pierwsze dni w przedszkolu

Większość dzieci przed ukończeniem trzeciego roku życia wzrasta i rozwija się w środowisku rodzinnym. Jest to najbliższa rodzina: mama, tata, rodzeństwo, a czasem dziadkowie. Wszystkich domowników zna dziecko dobrze i czuje się wśród nich bezpiecznie. Otaczane jest troskliwą opieką rodziców, a zwłaszcza matki.  Przekraczanie przez dziecko na początku roku szkolnego po raz pierwszy progu przedszkola, jest wkroczeniem w nieznaną przestrzeń. Wszystko dla dziecka jest „ obce”, inne niż w domu: 

 

• W przedszkolu musi nawiązać kontakty interpersonalne z nieznajomymi ludźmi ( pani wychowawczyni, obsługa ) oraz ze swoją grupą rówieśników.

 

• Do tej pory potrzeby emocjonalne i biologiczne zaspokajała mama. Teraz wkraczając w progi przedszkola poczucie bezpieczeństwa dziecka znacznie się obniża. Nie wie ono z kim ma nawiązać bliższy kontakt emocjonalny, czy i kto będzie zaspokajał jego potrzeby. Nauczycielka nie jest w stanie początkowo nawiązać dłuższych kontaktów z każdym dzieckiem. Po pewnym czasie ono to zrozumie                         i zaakceptuje.

 

• W grupie przedszkolnej dziecko zajmuje inną pozycję niż w rodzinie – nie jest już w „ centrum zainteresowania”, ale – daje mu to szansę przystosowania się i nauczenia nowych zachowań w sytuacjach emocjonalnych i poznawczo trudnych.

• W środowisku przedszkolnym rytm dnia i tryb życia dziecka troszkę różni się od tego, jaki miało w domu. Zaspokajanie tzw. potrzeb dnia codziennego, czyli odżywianie, odpoczynek poobiedni, załatwianie potrzeb fizjologicznych wymaga od dziecka samodzielności. Nie może liczyć na taką pomoc jaką często ma w domu. Zatem zakres i poziom posiadanych przez nie umiejętności samoobsługowych z pewnością wpłynie na jego poczucie bezpieczeństwa               i niezależności w nowym otoczeniu. Dziecko ze słabszymi umiejętnościami w tym zakresie może czuć się bezradne, opuszczone, co z pewnością wpłynie na jego samopoczucie  i stosunek do nowego środowiska.

 

• Na przeżycia dziecka w przedszkolu zwykle nakładają się zmiany w organizacji życia w rodzinie. Często wraz z faktem oddania dziecka do przedszkola wiąże się podejmowanie przez matkę pracy. Zmienia się wówczas dotychczasowy rytm dnia w rodzinie. W następstwie wcześniejszego wstawania pojawia się pośpiech, rosną wymagania rodziców, dziecku poświęca się mniej czasu. To wszystko stanowi dla niego niezrozumiały splot wydarzeń, które mogą być odbierane jako utrata miłości matki, wywoływać poczucie opuszczenia, osamotnienia itp. co dodatkowo komplikuje adaptację do przedszkola.

 

  

Podsumowując dla wielu dzieci pierwsze kontakty                      z przedszkolem są źródłem przykrych napięć emocjonalnych utrudniających im przystosowanie. Jednak przedszkole jest dobrym środowiskiem do uczenia dziecka niezależności             i uspołecznienia. Kontakty z rówieśnikami uczą norm współżycia i respektowania grupy społecznej. Dziecko szybciej się do niego przystosuje i zniesie niedogodności życia zbiorowego, gdy będzie go postrzegało jako bezpieczne            i atrakcyjne dla siebie. Do tego też będziemy dążyć w swojej pracy wychowawczej i dydaktycznej my nauczyciele. Jak natomiast mogą pomóc rodzice?

RADY DLA RODZICÓW !!!

 

Adaptację dziecka w przedszkolu ułatwia:

 

•  Pozytywne myślenie o placówce (zaufanie do personelu).

• Uczenie samodzielności – zapinanie guzików, nakładanie kurtki, samodzielne jedzenie itd. ( można tak skompletować garderobę, by dziecko samo mogło bez problemu ubrać się – bluzy bez trudnych zapięć, spodnie na gumkę czy buty na rzepy zamiast tych ze sznurowadłami).

• Stopniowe przyzwyczajanie dziecka do placówki              (w pierwszych dniach krótki czas pobytu, bez leżakowania).
•  Akceptacja dziecka: zrozumienie jego stresu, wspieranie go.
•  Okazywanie spokoju, poczucia bezpieczeństwa podczas rozstania. 

 

(Doświadczenie mówi, że osobą, która zaprowadzi dziecko do przedszkola powinno być to z rodziców, które jest bardziej stanowcze i opanowane – zazwyczaj jest to tata. Niepokój dorosłego udziela się dziecku. Łzy mamy rozstającej się z maluchem obudzą w nim lęk o to, co go naprawdę czeka, w tym obcym miejscu.)

 

• Mówienie dziecku kiedy i kto po nie przyjdzie, zapewnienie dziecka  o miłości rodziców. Pożegnanie w szatni szybko i bez łez.

• Przychodzenie po dziecko punktualnie tak jak mu się obiecało.
•   Znalezienie czasu na rozmowę z dzieckiem po odebraniu go z przedszkola ( wysłuchanie jego opowieści – radosnych czy może smutnych).
• Ujednolicenie rytmu życia w przedszkolu i w domu.

 

Psychologowie radzą – by nie ulegać chęci zabrania dziecka z przedszkola, bo np. płacze podczas rozstania. Może to tylko utwierdzić dziecko w przekonaniu o skuteczności zasady: „Jeśli wystarczająco będę głośno płakał, to rodzice zmienią decyzję i nie każą mi tu zostawać.” Często jest to próba sił. Z reguły dziecko, które przegrało tę walkę, przestaje płakać  i natychmiast odnajduje się w grupie, gdy mama lub tata opuszczą przedszkole.  

 

Okres adaptacji przebiega różnie, jedno dziecko po tygodniu ma już najgorsze za sobą, inne swój trudny czas zaczyna dopiero po miesiącu (i to też jest normalne) - bo dopiero wtedy zrozumiało i w pełni odczuło, że pewien etap skończył się bezpowrotnie, a ono wolałoby żeby było tak jak dawniej.

  

Rozsądnie o oglądaniu programów telewizyjnych przez dzieci i grach komputerowych Ewa Zielińska (pedagog)

W ostatnich latach wiele się pisze i mówi na temat nowoczesnych nośników
informacyjnych do których należą miedzy innymi telewizja i komputer. W
środkach masowego przekazu często szuka się odpowiedzi na pytania: Czy
dziecko dwuletnie powinno oglądać telewizję? Jak długo starszy przedszkolak
może siedzieć przed ekranem telewizora i monitorem? Czym kierować się przy
wyborze programów telewizyjnych i gier komputerowych dla młodszych
uczniów? Jaki wpływ na rozwój fizyczny i intelektualny dziecka ma telewizja i
gry komputerowe? Podobne pytania zadają sobie rodzice młodszych i starszych
przedszkolaków a także dzieci rozpoczynających naukę w szkole.
W rozmowach z rodzicami słyszymy : Wojtek ma dopiero sześć lat a już potrafi
nie tylko uruchomić komputer ale i korzystać i Internetu.... Krzyś nie chce się
bawić zabawkami tylko każdą wolną chwilę spędza przed telewizorem...Kasia,
uczennica klasy pierwszej, dzisiaj mnie zaskoczyła opowiadając o grze
komputerowej dzięki której odbyła wirtualną podróż do innego świata... Starsze
przedszkolaki i mali uczniowie po powrocie z przedszkola lub szkoły
zagospodarowują sobie wolny czas tak: zasiadają wygodnie np. z chipsami
przed telewizorem i oglądają wybrany przez siebie program albo grają w gry
komputerowe. Czasami też poruszają się w sieci Internetu szukając odpowiedzi
na interesujące ich pytania. Wszyscy są z tego faktu zadowoleni zarówno dzieci
jak i rodzice : dzieci bo nikt od nich niczego nie chce a rodzice bo wreszcie
mają trochę czasu dla siebie. Często jest też tak, że dorośli akceptują a nawet
zachęcają do oglądania programów telewizyjnych szczególnie o charakterze
edukacyjnym gdyż dzięki nim dziecko nie tylko zdobywa wiedzę, poznaje
bogactwo świata, którego nie zobaczy w otaczającej rzeczywistości ale i rozwija
swoje zainteresowania. Telewizja i komputer to dobrodziejstwo cywilizacji,
narzędzia zdobywania wiedzy. Jeżeli korzystanie przez dzieci z tych
nowoczesnych nośników informacji jest kontrolowane to przynosi oczekiwane i
pozytywne rezultaty. Niestety często jest tak, że dzieci oglądają w telewizji
przypadkowe programy, grają w gry o wątpliwych walorach edukacyjnych i
wówczas pojawiają się problemy wychowawcze i edukacyjne. Nikt już nie ma
wątpliwości, że telewizja, komputer, Internet to: - okno na świat. Tu zobaczy się
to, czego nie zobaczy się w otaczającej rzeczywistości np. wieloryby w oceanie,
misie Koala śpiące na drzewach, niespotykane w regionie zamieszkania
zjawiska przyrodnicze a nawet start rakiety kosmicznej; - sposób rozbudzania
zainteresowań. Tu można zgłębić tajniki astronomii zobaczyć planety, komety,
drogę mleczną, podziwiać ich wygląd i uzyskać odpowiedź na wiele trudnych

pytań, a potem wybrać się z rodzicami do obserwatorium astronomicznego.
Można też poznać życie codzienne dzieci różnych narodów a potem czasie
wakacji wraz z rodzicami uczestniczyć w tradycyjnych zajęciach, zabawach i
obrzędach ludowych. Oglądanie na ekranie wspaniałych budowli, tras
komunikacyjnych, bajecznych parków i ogrodów może przyczynić się do
rozbudzenia zainteresowań architekturą (w tym zieloną), projektowania z
oklejonych papierem kolorowym pudełek po zapałkach i materiału
przyrodniczego osiedli mieszkaniowych itp.; - jeden ze sposobów uczenia
pożądanych zachowań. Bohaterowie filmów są postaciami najczęściej
naśladowanymi przez dzieci. Ponieważ prezentują różne zachowania i postawy
dlatego warto po obejrzeniu filmu porozmawiać z dzieckiem o tym , co było
dobre a co złe w zachowaniu bohatera a także wyjaśnić dlaczego tak nie należy
postępować lub w jaki sposób można naprawić wyrządzoną krzywdę; -sposób
rozbudzania dziecięcej ciekawości. Program telewizyjny może być wstępem do
poznawania świata np. przyrodniczego, technicznego, społecznego. Dziecko po
obejrzeniu filmu o życiu niedźwiedzia polarnego może w książeczkach dla
dzieci lub encyklopedii poszukać ciekawostek o niedźwiedziach np.: Jaka jest
masa niedźwiedzia polarnego ? Ile lat żyje na wolności a ile w ogrodach
zoologicznych? Kiedy i gdzie rodzą się małe niedźwiadki? itp. Ten film może
być inspiracją do poznania innych niedźwiedzi np. brunatnego, grizzli, pandy
itp.
Programy telewizyjne i komputerowe mogą być też zagrożeniem dla
rozwoju fizycznego, intelektualnego i społeczno - moralnego. Badania
wykazały, że dzieci które spędzają wiele czasu przed ekranem telewizyjnym
rozwijają się wolniej. Wolniej uczą się mówić, posiadają mniejszy zasób słów,
później nabywają umiejętność czytania i pisania oraz gorzej się uczą. Dzieje się
tak dlatego, że dzieci poznają otaczającą rzeczywistość poprzez zmysły: smak
węch, wzrok, słuch, dotyk. Im one są wrażliwsze tym bogatsze jest poznanie
świata. Niestety ekran telewizora pobudza tylko wzrok i słuch i dlatego brak
innych doznań przyczynia się do uboższego poznawania rzeczywistości.
Siedzenie przed ekranem telewizora lub monitorem komputera powoduje, że
dziecko nie ma czasu ani na spacery i wycieczki ani na gry i zabawy sportowe a
przecież aktywność ruchowa szczególnie na powietrzu ma ogromny wpływ na
zdrowie i rozwój fizyczny dzieci. Brak czasu na zabawę zabawkami i zabawę z
rówieśnikami może być przyczyną trudności: w nawiązywaniu kontaktów z
innymi dziećmi, nabywaniu umiejętności zgodnego współdziałania, ustalaniu i
przydzielaniu ról społecznych, przestrzeganiu umów, negocjowaniu np. tematu
zabawy i podejmowaniu decyzji. Niestety ani oglądanie telewizji ani gry
komputerowe nie są rozrywkami zespołowymi. Dlatego dzieci spędzające dużo

czasu przed ekranem mają mniejszy kontakt z rówieśnikami nawet wtedy, gdy
wspólnie oglądają film czy grają w grę. Spędzanie czasu przed ekranem
telewizyjnym przyczynia się do niekontrolowanego spożywania np. słodyczy,
chipsów itp. Dzieci wpatrzone w ekran nawet nie wiedzą kiedy pochłaniają
jedną paczkę chipsów za drugą i zachowują się tak, jakby cały świat to było
tylko to, co jest na ekranie. Takie zachowania są bardzo niepokojące gdyż z
jednej strony mają negatywny wpływ na zdrowie a z drugiej strony dzieci tak
silnie identyfikują się bohaterem filmu (gry), że nie odróżniają fikcji od świata
realnego. Brak kontaktu z rodzicami i rozmowy na temat zachowania się
bohatera, wyjaśnienia sposobu jego postępowania, oceny co dobre a co złe
powoduje, że dziecko naśladuje zachowanie swojego idola i powtarza to, co
widziało na ekranie. Rozpowszechnianie komputerów wzrasta bardzo szybko.
W niedługim czasie komputer będzie tak powszechny jak telewizor.
Wzrastająca popularność gier nie pozostaje bez wpływu na psychikę i
zachowania dzieci. Badania wskazują, że 95% gier pokazuje treści
agresywne a więc zabawa polega na walce z różnymi istotami: ludźmi,
zwierzętami i przy użyciu różnych narzędzi (broni). Oglądanie scen
agresywnych przyczynia się do wzrostu przemocy i agresywnych zachowań
dzieci, które przecież naśladują zachowania swoich idoli. Dziecko grające w grę
z wątkami drastycznymi aby wygrać musi identyfikować się z agresorem i
dokonywać przemocy. Wprawdzie są to czynności symulowane i dzieją się w
wirtualnym świecie to jednak przyzwyczaja się ono do takich scen a
wielokrotne ich oglądanie osłabia zdolności empatyczne. Ponadto dzieci te
cechuje większa impulsywność, koncentracja na sobie, swoich potrzebach,
nastawienie na podporządkowywanie sobie innych, mniejsze uwrażliwienie na
dobro i zło, zawężenie zainteresowań a nawet napastliwość i podejrzliwość. Gry
komputerowe z niebezpiecznymi treściami kojarzą przemoc z nagrodą, gdyż
dziecko otrzymuje punkty za pokonanie przeciwnika lub jego wyeliminowanie i
w związku z tym ma poczucie sukcesu. Na szczęście na rynku mamy dla
starszych przedszkolaków i młodszych uczniów gry edukacyjne,
tematyczne, sportowe, strategiczne, dzięki którym dzieci rozwijają swoje
zainteresowania np. przyrodnicze, matematyczne, językowe. Ponadto
doskonalą umiejętności czytania, pisania i liczenia. Usprawniają też
koordynację wzrokowo - ruchową, pamięć, pobudzają wyobraźnię a także
rozwijają myślenie strategiczne. Wygrywając dziecko wzmacnia poczucie
własnej wartości a porażkę odbierają jako błąd a nie jako katastrofę. Dlatego
dorośli kupując grę komputerową powinni z uwagą czytać informacje
umieszczone na opakowaniu. Zwykle w prawym górnym rogu opakowania
znajduje się informacja podająca wiek dziecka, dla którego przeznaczona
jest gra lub ikonka PEGI informująca, że gra nie zawiera niepożądanych

treści. Dobierając tematykę gry należy wziąć pod uwagę zainteresowania
dziecka (przygodowe, logiczne, zręcznościowe) lub wybrać grę z ulubionym
bohaterem dziecka (Kubuś Puchatek itp.)
Rady i wskazówki dla rodziców dzieci korzystających z telewizji, Internetu
i grających w gry komputerowe.
Granica wieku korzystania z nowoczesnych nośników informacji wyraźnie
obniżyła się. Już dzieci w wieku przedszkolnym korzystają z komputera a nawet
Internetu. Dlatego konieczne jest :
-ustalenie limitu czasowego oglądania telewizji lub korzystania z komputera.
Wszystko zależy od wieku dziecka i umiejętności skupiania uwagi . Może to
być jedna godzina dziennie ale w dwóch porcjach lub 45 minut w jednej porcji.
Po wyłączeniu telewizora (komputera) należy dziecku zaproponować obejrzenie
lub przeczytanie książeczki, wspólną zabawę, pomoc w przygotowaniu posiłku,
nakryciu stołu, spacer lub wyjście na rower itd.;
- oglądanie razem z dzieckiem programu telewizyjnego aby pytaniami zachęcić
dziecko do wypowiadania się na temat tego, co widzi, co się zdarzyć może, kto
ma rację, który bohater się podoba a który nie i dlaczego.
- przeprowadzeniem z dzieckiem rozmowy o sposobie korzystania z
komputera, Internetu zaletach i zagrożeniach wynikających z posługiwania się
nimi ;
- ustalenie zasad korzystania Internetu np. bez podawania informacji o sobie
takich jak: imię i nazwisko, wiek, adres zamieszkania i szkoły, numeru telefonu
i tylko wtedy, gdy dorośli są w domu;
- wybieranie tylko tych programów telewizyjnych i gier komputerowych które
przeznaczone są dla dzieci. Dorośli powinni być zorientowani w tematyce
programów telewizyjnych i gier komputerowych aby uniemożliwiać dzieciom
oglądanie filmów ze scenami np. przemocy czy strachu. Sceny straszne
wzbudzają strach dlatego oglądając wspólnie z dzieckiem program na bieżąco
należy komentować to, co na nim się dzieje.
- traktowanie telewizji jako rozrywki a nie jako nagrody lub kary. Nie należy
sadzać dziecka przed telewizorem tylko dlatego, że było grzeczne, lub żeby
odpoczęło. Telewizor nie może też być wykorzystywany ani jako nagroda ani
jako kara, gdyż może przyczynić się do ukształtowania złych nawyków.
- konsekwentne przestrzeganie zasady : najpierw wywiązanie się z obowiązków
a potem dopiero korzystanie z komputera. Oglądanie telewizji, gry
komputerowe, to nie może być styl spędzania wolnego czasu lecz rozrywka od

czasu do czasu sprawiająca przyjemność. Zadaniem dorosłych jest nie tylko
zapoznanie dzieci z innymi atrakcyjnymi formami spędzania czasu ale wspólne
z dziećmi gry i zabawy na powietrzu dzięki którym poprawią w znaczący
sposób swoją sprawność fizyczną.

 

 

 

 

„Czy mnie kochasz mamo, tato?”

OKAZYWANIE DZIECKU MIŁOŚCI
Pierwszym uczuciem, jakiego doświadcza dziecko zaraz po urodzeniu, jest
miłość rodziców. Bezbronne niemowlęta otrzymują ją w sposób
bezwarunkowy. Mama i tata – osoby najważniejsze w życiu – opiekują się
maluchem, zaspokajają jego potrzeby i kochają po prostu dlatego, że istnieje.
Tak jak roślina potrzebuje słońca i wody, tak mały człowiek pragnie miłości i
czułości. Dziecko wychowywane bez tych darów będzie ich poszukiwać przez
całe życie.

PAMIĘTAJ!

Niemal wszystkie problemy psychiczne można wyjaśnić subiektywnym lub
rzeczywistym brakiem miłości, czułości i akceptacji ze strony rodziców. Ten
niedostatek może prowadzić do zaburzeń fizycznych, uczuciowych, a nawet
śmierci.
Każde dziecko nieustannie pyta rodziców, nie zawsze za pomocą słów:
„Czy mnie kochasz?” Zdarza się, że dzieci są niegrzeczne, coś przeskrobią, by
nas sprawdzić i upewnić się co do naszej miłości. Gdy zadają to pytanie wprost,
odpowiedź zawsze jest taka sama „Wiesz, że cię kocham.” Tych słów nigdy nie
za dużo.
Sposoby potwierdzania miłości rodziców do dziecka:
 Okazanie czułości - kontakt fizyczny, przytulanie i całowanie dzieci to
możliwość przekazania im przez dotyk prawdziwej miłości i poczucia
wartości. Dzieci, którym rodzice nie okazują czułości, z czasem dochodzą
do wniosku, że nie są jej warte. Czują się niepewnie, zmienia się ich
osobowość, często reagują zachowaniem destrukcyjnym.
 Kontakt wzrokowy – Już od szóstego tygodnia życia dzieci fascynuje
patrzenie w oczy człowiekowi, który uśmiecha się do nich z miłością.
Maluchy, którym nikt nie przygląda się z uczuciem, zachwytem, nie czują
się naprawdę kochane. Brak im poczucia bezpieczeństwa. Czują, że jest
coś nie w porządku z nimi i ich relacją z rodzicami. Choć oczywiście nie
rozumieją, dlaczego.
 Skupiona uwaga – Dzieci potrzebują przebywania z mamą i tatą. Chcą
być z nimi, rozmawiać, dzielić wszystko. Tego czasu nie da się niczym

zastąpić. Zabiegani dorośli łatwo się usprawiedliwiają, ale nie wystarczy
powiedzieć: „Mam tylko jedną wolną chwilę i obiecuję, że spędzę ją z
tobą bardzo intensywnie.” Tylko wtedy, gdy poświęcimy dzieciom wiele
godzin, możemy z czystym sumieniem powiedzieć: „Widziałem, synu, jak
dorastałeś.”Dopiero wtedy dla swojego nastolatka możemy być
pierwotnym źródłem miłości, wsparcia i szacunku. Jeśli tego brakuje,
między nami a naszym dzieckiem tworzy się przepaść. Młody człowiek
odrzuca nasze rady, wartości i poglądy.

RADY DLA RODZICÓW
 Staraj się kochać swoje dzieci bez zastrzeżeń.
 Krytykuj to, co robią, a nie to, jakie są.
 Okazuj im swoją miłość zawsze i wszędzie za pomocą słów, gestów
czułości, kontaktu wzrokowego i skupionej uwagi.

Kochanie i przytulanie jest dziecku potrzebne jak roślinie woda i słońce. Wydaje
się, że niektóre dzieci bardziej lubią się przytulać niż inne, że częściej miłość
należy okazywać maluchom, bo nastolatkom już nie wypada. Nawet jeśli
dorastająca panna udaje, że nie może słuchać, gdy jej mówisz, że ją kochasz, nie
należy tak do końca jej wierzyć. Maluchy częściej same domagają się gestów i
słów. Wchodzą na kolana, szarpią mamę za spódnicę. Dorastające pociechy
proszą o to nie wprost, często w sposób trudny do odczytania dla rodziców.
Ważne jest, by umieć rozpoznawać te sygnały i na nie reagować. Nastolatki są
bardziej krytyczne, łatwiej wyczuwają fałsz, a więc to, że za naszymi gestami i
słowami nie zawsze idą czyny. Dlatego starajmy się być szczerzy w stosunku do
nich i rozmawiajmy, wyjaśniając trudne sytuacje.
PAMIĘTAJ!

Niektórzy rodzice uważają, że jeśli chłopiec otrzyma zbyt dużo pieszczot, stanie
się maminsynkiem. Badania wskazują, że jest zupełnie odwrotnie. Chłopcy
często przytulani i całowani przez rodziców wyrastają na silnych, męskich i
pewnych siebie młodzieńców. Ci zaś, którym brak lub doświadczają zbyt mało
kontaktu fizycznego, są zagubieni i nie maja pewności siebie.

Aleksandra Godlewska „Encyklopedia Rodzice i Dzieci”

 

 

JAK WZMACNIAĆ ODPORNOŚĆ U PRZEDSZKOLAKA?

Bakterie, wirusy i grzyby są obecna wszędzie, nie da się uniknąć kontaktu z
nimi. Ale przed drobnoustrojami broni nas układ immunologiczny. Jego
prawidłowe funkcjonowanie jest niezbędne w celu zapobiegania chorobom
oraz w skutecznej walce z nimi. Aby jednak układ immunologiczny dobrze
nam służył, powinniśmy o niego dbać na każdym etapie naszego życia.
Odporność to zespół reakcji obronnych, których celem jest
neutralizowanie lub eliminowanie obcych dla organizmu substancji. U dzieci
układ odpornościowy dopiero się kształtuje, dlatego jest on wrażliwszy od
systemu immunologicznego człowieka dorosłego. Układ odpornościowy
człowieka zaczyna rozwijać się około 6 tygodnia życia płodowego. Jego
kształtowanie trwa do około 12 roku życia.
Pierwszy fizjologiczny spadek odporności, związany z coraz mniejszą ilością
matczynych przeciwciał następuje już około 3 – 6 miesiąca życia. Wtedy też
dziecko jest najbardziej narażone na choroby. Stan ten trwa mniej więcej do 2
roku życia. Kolejnym fizjologicznym spadkiem odporności charakteryzuje się
okres, kiedy dziecko zaczyna właśnie chodzić do przedszkola. Jest to ważny czas
pobudzania układu immunologicznego do wytwarzania swoistej odporności, co
jednak wiąże się ze zwiększoną liczbą infekcji. W ciągu roku dziecko potrafi
zapadać na infekcje wiele razy, co zwykle wywołuje u rodziców znaczny
niepokój.

Co robić, aby dziecko nie chorowało?

I KROK
Pełnowartościowa dieta

Ważną rolę we wzmacnianiu odporności odgrywa pełnowartościowa dieta
dziecka. Powinna być ona urozmaicona oraz bogata w witaminy i minerały,
a także zawierać produkty mleczne, chude mięso i ryby. Codziennie należy
spożywać porcję warzyw i owoców, bowiem zawierają one duże ilości
niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego
witamin (np. witaminę A i C) tudzież mikroelementów (selen, cynk). Ryby z
kolei są źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych (kwasy omega-3 i
omega-6), które znajdziemy także w tranie lub oleju z wątroby rekina.

Wapń i białko znajduje się w naturalnych produktach mlecznych; korzystnie,
gdy zawierają również kultury bakterii. Trudno dziś spotkać dziecko, które
odżywia się dokładnie tak, jak zalecają lekarze i dietetycy. Nie ma się co
oszukiwać dzieci mają nieposkromiony apetyt na słodycze, chipsy i inne prze-
kąski, ale to od nas rodziców zależy na ile im się pozwoli spożywać te nie
zdrowe produkty. Dlatego też, chcąc dostarczyć dzieciom witamin, warto
pomyśleć o specjalnych suplementach. Na rynku dostępną są już suplementy
zawierające cały komplet witamin niezbędny do prawidłowego rozwoju
dziecka, w tym także naturalny wapń, który m. in. jest niezbędny do
normalnego rozwoju, do wzrostu kości, zębów, nerwów i mięśni. Wybrane
preparaty można także stosować u dzieci ze skłonnością do alergii, bowiem są
one pozbawione glutenu, orzechów, laktozy i drożdży.
W diecie dziecka można również wykorzystać produkty naturalne wpływające
na odporność, takie jak miód, maliny, cebula czy czosnek. Ogólnodostępne są
także preparaty ziołowe zawierające między innymi jeżówkę czy aloes. Dziecko
powinno spożywać 4-5 posiłków dziennie. Pamiętajmy, że ważna jest ich
regularność oraz atrakcyjność. Należy natomiast unikać sztucznie
przetworzonej żywności.

Jak zachęcić dziecko do jedzenia produktów,

których nie lubi?

Starajmy się pokazać dziecku „nietypowe" zastosowania dla produktów, np.:
 Szpinak wcale nie musi być „zieloną ciapką", ale może stać się
nadzieniem do pierogów, które dziecko przy naszej pomocy przygotuje i
doprawi. Może być dodatkiem do kolorowego ciasta „ufoludkowych
naleśników"!
 Marchewka nie musi być warzywem rozgotowanym w rosole, ale
pokrojona w plasterki może tworzyć ślady dziwnego zwierzaka, które
zostawił on w drodze do talerza, na którym znajduje się coś, co dziecko
lubi jeść.
 Ryba może być zdobyczą pirata, którą upolował harpunem na głębokim
oceanie - pokrojona na niewielkie kawałki i z wbitymi wykałaczkami
(harpuny) będzie posiłkiem dla dzielnego jak pirat dziecka, któremu
udało się samodzielnie posprzątać pokój, poskładać ubrania lub nie
rozpłakać się w czasie wizyty u lekarza.

II KROK
Dobrze dobrana odzież

Zły dobór ubioru jest o tyle szkodliwy, że może dojść do przegrzania organizmu
z powodu zbyt wielu warstw odzieży lub odwrotnie - do wychłodzenia w
przypadku wyboru zbyt cienkiego ubranka. Zarówno wychłodzenie, jak i
przegrzanie organizmu ma negatywny wpływ na działanie mechanizmów
odpornościowych. Sprawdź, czy twoje dziecko ma ubiór odpowiedni do
temperatury - lepiej założyć kilka warstw odzieży, które maluch będzie potrafił
samodzielnie zdjąć. Ważny jest także dobór materiałów naturalnych,
przepuszczających powietrze.

III KROK
Ruch to zdrowie

Regularny wysiłek fizyczny jest ważnym czynnikiem wzmacniającym prawidłową
funkcję układu odpornościowego. Jeżeli aktywności fizycznej brakuje, osłabieniu
ulegają bariery ochronne, co skutkuje częstymi infekcjami oraz osłabieniem
organizmu. Ważna jest codzienna aktywność i ruch na świeżym powietrzu.
Minimum godzinny spacer powinien być stałym elementem dnia każdego
dziecka.

IV KROK
Hartowanie

Oprócz codziennych aktywnych spacerów ważne jest systematyczne wietrzenie
pomieszczeń. Temperatura w pomieszczeniach nie powinna przekraczać 20
stopni Celsjusza; warto pamiętać również o prawidłowym nawilżeniu
powietrza. Dziecko można także hartować prysznicem - na przemian ciepłym
i letnim strumieniem wody. Korzystna dla dzieci jest ponadto zmiana klimatu,
dlatego jeżeli taka możliwość istnieje, warto zaplanować dwutygodniowy
odpoczynek z przedszkolakiem w górach lub nad morzem. Konieczna jest także
izolacja dziecka od dymu papierosowego, który predysponuje do chorób układu
oddechowego.

V KROK
Mycie rąk

Nauka częstego mycia rąk zmniejsza ryzyko przeniesienia infekcji. Warto nawyk
ten wpajać od najmłodszych lat. Warto wprowadzić zabawy „w mycie rączek"
- aby sama czynność nie kojarzyła się tylko z obowiązkiem. Możemy nauczyć

dziecko kilku zawołań, które będą sygnałem do mycia rąk przed posiłkami,
po zabawie lub pomocy w sprzątaniu, czy to w domu, czy w przedszkolu:
- Każde grzeczne dziecko wie, że po zabawie rączki obie myje się!
- Po sprzątaniu i zabawie brudek w łazience zostawię!
- Umyj rączki, koleżanko! Umyj rączki, kolego!
Bo nikt wam bez tego nie powie: „Smacznego”

VI KROK
Odpoczynek

Tak jak dla nas, także dla dziecka odpoczynek jest niezbędny. Bardzo ważny jest
sen - dziecko powinno spać około 9-10 godzin na dobę. Pamiętajmy także o
wakacjach, kiedy nasze dziecko zbiera siły na cały rok. Ważna jest również
atmosfera w domu i nienarażanie dziecka na przewlekły stres, który
niekorzystnie wpływa na układ immunologiczny.
Często mnogość wrażeń i przeżyć z całego dnia kumuluje się w dziecku tak
mocno, że nie jest ono w stanie zasnąć lub po prostu nie chce się położyć do
łóżka z powodu dużego pobudzenia.

Jak pomóc mu w tym, aby zechciało spać?
Oto dwa sposoby:

 Melodia na sen
Kolejnym pomysłem może być przyzwyczajenie dziecka do słuchania jednej
wybranej melodii lub dziecięcej piosenki, na przykład kołysanek śpiewanych
przez Magdę Umer. Wyciszą one malucha, uspokoją oraz będą stanowiły
wyraźny sygnał, że teraz jest pora na sen lub popołudniową drzemkę. Melodię
wybieramy wraz z naszą pociechą, ponieważ niezmiennie ważne jest, by
dziecko ją lubiło i miało z nią pozytywne skojarzenia. Innym podobnym
sposobem może być puszczanie bajek do słuchania. Chociaż pobudzają one
wyobraźnię, to włączone cichutko spowodują, że dziecko uśnie z ochotą. Jeśli
ma swoja ulubioną bajkę, włączamy ją za każdym razem, gdy o to prosi.
 Rytuał dnia
Ustalmy z dzieckiem wieczorny rytuał: stałe i niezmienne godziny jedzenia
kolacji, kąpieli, oglądania lub czytania bajki. Wprowadzi to w rytm dnia spokój
i uporządkowanie, które da malcowi poczucie bezpieczeństwa. Dzieci
uwielbiają, jeśli zdarzenia, które następują po sobie, są im dobrze znane i
wiedzą, co wydarzy się dalej.

(„Mój przedszkolak” – magazyn dla rodziców)

 

 

 

 

 

 

 

MAMO, TATO, POCZYTAJ MI PROSZĘ!!!

Jeśli nie damy dziecku zabawek, będzie się bawiło kamykami lub patykami.
Jeśli nie damy mu książki – samo po nią nie sięgnie. Na początku wystarczy,
byśmy pozwolili dziecku poczuć radość słuchania, a potem czytania, wówczas
będzie garnęło się do lektury, wyciągało po książkę ręce, domagało się jej
każdego dnia. Takie pierwsze lektury oddziałują z niezwykłą siłą, łączą we
wspólnocie przeżyć tego, kto czyta, i tego, kto słucha. My, dorośli, na czas
lektury stajemy się małymi dziećmi, nostalgicznie wracamy do „szczenięcych
lat”; oni, mali, czują tę naszą magiczną bliskość, mają w nas oparcie w
przeżywaniu lęku o los bohatera, trwogi, gdy zbłądzi pośród krzyżujących się
dróg, radości, gdy po trudach zdobędzie nagrodę. To jest pierwsza rola książki:
budowanie mostów między pokoleniami, łączenie we wspólnocie przeżyć,
śmiechu i wzruszeń.

ROLA CZYTANIA KSIĄŻEK W ŻYCIU DZIECKA 3 – 6 LETNIEGO
 Czytanie książek rozwija myślenie, pamięć i mowę dziecka.
 Poprzez czytanie dziecko zdobywa wiedzę o sobie i otaczającym je
świecie oraz rozwija kompetencje poznawcze.
 Książki pomagają dzieciom poznać i nazwać emocje swoje i innych osób,
a także rozróżniać świat zewnętrzny od świata odczuć i wrażeń.
 Czytanie uczy wyrażania emocji i radzenia sobie z nimi.
 Czytanie jest dla dziecka czasem relaksu i reguluje emocje z całego dnia.
 Bohaterowie książkowi dają dzieciom nowe wzory osobowe oraz
wskazówki, jak postępować w różnych sytuacjach.
 Czytanie z rodzicem rozwija w dziecku zainteresowanie literami i słowem
pisanym oraz rozbudza w nim gotowość do nauki samodzielnego
czytania.
 Czytanie rozwija kreatywność i wyobraźnię dziecka, uczy wyciągania
wniosków, porównywania faktów i znajdowania rozwiązań.
 Książki pomagają trudne tematy, uczą komunikować potrzeby i
pokonywać lęki.
 Książka jest świetnym pretekstem do rozmowy z dzieckiem i wyprawy do
miejsc związanych z jej tematem.

Michalina Gajewska
„Książką połączeni, czyli o roli czytania w życiu dziecka”

 

 

Jak pomóc dziecku w oswajaniu lęku – rady dziecięcego psychologa

 Należy zaakceptować istnienie lęku i pozwolić dziecku na jego przeżywanie (nie
bagatelizować ani zaprzeczać jego uczuciom). Jednocześnie pokazywać, że lęk można
przezwyciężyć,
 Opowiadać o tym, czego My baliśmy się jak byliśmy mali. Podkreślać, że każdy z nas
czegoś się boi,
 Rozmawiać z naszym dzieckiem o lękach i uczuciach. Przytulać, wziąć na ręce lub
kolana, Dziecko potrzebuje w takich momentach poczuć się bezpiecznie. Powiedzieć:
„Widzę, że się boisz” – dziecko potrzebuje, by nazwać konkretnie jego uczucia,
 Poszukać wspólnie optymalnie możliwych rozwiązań, sposobów poradzenia sobie z
daną sytuacją,
 Mówić spokojnym i opanowanym głosem, zniżonym tonem głosu,
 Pozwolić naszej pociesze przez jakiś czas na unikanie sytuacji budzącej lęk. Następnie
powoli pomagać oswajać się z nią,
 Podkreślać mocne strony dziecka – w tym czym jest najlepsze, wzmacniać jego
poczucie własnej wartości,
 Przypominać dziecku sytuacje, w których zachowało się dzielne i pokonało swój
strach,
 Sami musimy wierzyć, że nasze dziecko sobie poradzi!,
 Mierzyć lęk – powiedzieć dziecku, żeby określiło swój lęk w skali 1-10, porównywać
– wczoraj bałam się więcej, dziś mniej etc. – dziecko zyska poczucie sprawstwa i
kontroli
 Polecić dziecku aby zamknęło potwora czy obawę w pudełku i „wysłało” w
wyobraźni w kosmos lub dać mu wymyślone narzędzie do walki, np. „zatrudnić
supermena”… zależy to od wieku dziecka, jak również jego i Twojej wyobraźni
 Dobrze lęki oswajać poprzez bajki lub zabawę, w ten sposób dziecku łatwiej mówić o
uczuciach, które mu towarzyszą oraz wyobrazić sobie jak można ten strach
przezwyciężyć, np. poprzez odgrywanie scenek z sytuacjami wywołującymi lęk, w
których dziecko mierzy się ze swoim lękiem i go pokonuje, czytanie bajek, w których
dzieciom udaje się przełamywać strach
 Narysować lub wyobrazić sobie „potwora” (lub to, czego się dziecko obawia) w
zabawny sposób, aby przestał być taki straszny, pomoże to dziecku nabrać dystansu
do sytuacji.

psycholog- mgr Sylwia Warchoł – Plucińska

 

 

 

JAK BYĆ DOBRYM RODZICEM ?

Nie jest łatwo być rodzicem. Jeszcze trudniej być dobrym rodzicem. Staramy się
jak możemy i tak wiele robimy „ dla dobra dziecka”. Obawiamy się, by nie
popełnić błędów, które później mogłyby odcisnąć się piętnem na psychice
młodego człowieka. Jednak nikt z nas nie będzie wzorowym rodzicem i takim
być nie musi bo tacy po prostu nie istnieją. Musimy jednak starać się być
wystarczająco dobrym rodzicem. A wystarczająco dobry rodzic to taki, który:
 jest kapitanem rodzinnej drużyny   (pełne partnerstwo między
rodzicami a dziećmi z natury rzeczy nie jest możliwe, ani dobre)
 jest „ szefem”, ale nie znaczy to, że jest kimś najważniejszym i
zawsze mającym rację; „szef” musi szanować dziecko jako osobę i
przyznawać mu prawo do współdecydowania o sobie, 
 wyznacza dziecku pewne granice- ono ich potrzebuje by czuć się
bezpiecznie i prawidłowo rozwijać się; nakłada ograniczenia, ale
równocześnie daje dziecku wsparcie emocjonalne, zrozumienie i
bliskość, 
 akceptuje fakt, że dziecko jest odrębną osobą i przyznaje mu tyle
autonomii i władzy, ile jest ono gotowe przyjąć na danym etapie
rozwoju. 

Wychowanie bez stawiania ograniczeń, bez wymagań w stosunku do dziecka
nie jest dobre, bo wtedy mały człowiek czuje się zdezorientowany i
pozostawiony samemu sobie w tak nieznanym mu i ogromnym świecie.
Nadopiekuńczość, wysokie wymagania czy nadmierna dyscyplina także nie
zapewniają sukcesu wychowawczego. 
Dziecko potrzebuje głównie miłości rodziców, ich wsparcia, poczucia
bezpieczeństwa pod ich opieką. Ale potrzebuje też ich siły, zdecydowania,
respektu wobec mamy i taty, żeby znaleźć w nich oparcie.
Komentarz psychologa A. Godlewskiej:

      ,,Jeśli rodzice chcą dobrze wychować pociechy, powinni umieć jasno i
czytelnie wyrażać swoje uczucia, w trudnych sytuacjach umieć nad sobą
panować i kontrolować swoją złość i gniew. A gdy mamie czy tacie zdarzy się
wybuchnąć, może wybrnąć z tej sytuacji, a nawet przekształcić ją w coś
pozytywnego, np. przepraszając dziecko za swoją zbyt gwałtowną reakcję”. 

( opracowane w oparciu o Encyklopedię „ Rodzice i dzieci”)

 

 

____________________________________ 

Czym jest koronawirus i czym grozi spotkanie z nim? Dlaczego nie ma szkoły, przedszkola? Jak rozmawiać z dzieckiem na tak trudne tematy? Podpowiedzi przynosi dostępna bezpłatnie w PDF książeczka opracowana przez kolumbijską psycholog Manuelę Molinę Cruz. Mamy nadzieję, że ta propozycja pozwoli Państwu uspokoić dziecko, złagodzić jego lęki i obawy wywołane obecną sytuacją, w jakiej się znajduje - a słyszy i widzi dużo; jednak czy rozumie co się wokół niego dzieje? Pomóżmy mu to lepiej zrozumieć.

 

https://www.medexpress.pl/uploads/files/20200315-121750-dzieci-koronawirus-poradnik.pdf

 

_________________________________________________________ 

REKRUTACJA DO PIERWSZYCH KLAS- INFORMACJA DLA RODZICÓW

 

Rekrutacja do pierwszych klas szkół podstawowych lada moment wystartuje. Oznacza to, że
rodzice 6-latków mają ostatnie chwile na to, aby zdecydować, gdzie od września trafią ich
pociechy. To ważna decyzja! Co doskonale rozumiemy. Dlatego proponujemy rodzicom
dzieci 6-letnich bardzo ciekawy artykuł/ wywiad na temat:
„Czy Twoje dziecko jest gotowe na szkołę?”.
W linku znajdują się również materiały do samodzielnego przeprowadzenia ze swoim
dzieckiem testu gotowości szkolnej.

https://plus.dziennikbaltycki.pl/sprawdzian-gotowosci-szkolnej-6latka-czy-twoje-dziecko-
jest-gotowe-na-szkole/ar/11943088

 

 

****

Są rzeczy, które każdy Rodzic wiedzieć powinien. Głównie te dotyczące relacji dziecko-opiekun, ale także dziecko-otoczenie. Zarówno to domowe-najbliższe, jak i przedszkolne-społeczne. I o tym między innymi będzie można tu poczytać. Będą to treści ważkie w swym przekazie, a jednocześnie podane w sposób jasny, klarowny i zrozumiały. Zachęcamy do śledzenia na bieżąco i życzymy miłej lektury.